Reaktywacja

Opis

Teoria multiwszechświatów to koncepcja zakładająca istnienie wielu wszechświatów równoległych, które mogą być niezależne od siebie lub w jakiś sposób ze sobą powiązane. Jest to hipotetyczna idea, która nie została jeszcze potwierdzona empirycznie, ale jest rozważana…

Darryl Anka (ps. „Bashar”) akceptuje terminologię stosowaną przez współczesnych naukowców, gdy opisują wszechświat jako multiwersum i manifestację materii jako wynik fal energii, które są holograficznie utrwalane przez wzorce myślowe, czyli multiwersum jako hologram.

Wynikiem i celem naszych projekcji rzeczywistości wirtualnej (wewnątrz naszej świadomości) mają być zdarzenia, których doświadczamy, przemieszczając się przez nieskończoną liczbę nieruchomych i statycznych klatek rzeczywistości wirtualnej „z szybkością czasu Plancka”. Doświadczenia mają znaczenie. One są prawdziwe, nasza rzeczywistość nie. Podczas zmiany perspektywy patrzymy oczami odpowiedniej wersji nas samych, która już znajduje się w kadrze – jest nieruchoma i statyczna. Było i będzie. Gdy za chwilę opuszczamy klatkę, by przejść do następnej, opuszczamy poprzednią wersję siebie, by spojrzeć oczami kolejnej, tej, która pojawia się w kolejnej klatce, równie nieruchomej i statycznej. Podobne do klatek filmu wyświetlanego na ekranie w kinie, dając iluzję czasu i ruchu. Abyśmy mogli przeżyć nasze doświadczenia tak pełnie, jak to możliwe, postrzegamy projekcje naszej świadomości tak, jakbyśmy byli żywi na ekranie, uczestnicząc w środku wyświetlanego środowiska. Nocą i po śmierci „opuszczamy kino”.

Przejście z jednej klatki do drugiej odbywa się z niewiarygodną prędkością. Wersja nas, która zaczęła czytać to zdanie, nie jest już tą wersją (nas), która doszła do jego końca. Pomiędzy nimi znajduje się niewiarygodnie duża liczba innych ramek (i innych wersji nas samych). Tak więc, gdy osoba zadająca pytanie w sesji Bashara, po sfinalizowaniu sformułowania pytania, osoba ta nie jest już tą samą wersją, którą „była” na początku pytania. To samo dotyczy drugiej strony.

Siłą napędową projekcji rzeczywistości są nasze definicje i systemy wierzeń. Te, z którymi się urodziliśmy, te, które przyjęliśmy po drodze z naszego środowiska społecznego, te, których świadomie używamy, aby zastąpić stare, o których odkrywamy, że nie są już przydatne. Bez definicji i przekonań nie ma projekcji rzeczywistości, bez względu na to jak nieświadome i ukryte mogą być te przekonania. Przekonania tworzą uczucia, a uczucia tworzą myśli, które prowadzą do działań i zachowań. Odgórnie, od poziomu rzeczywistości szablonowej, gdzie umysł fizyczny komunikuje się z Wyższym Umysłem, otrzymując lub odrzucając rady z wyższych poziomów. Wibracje przekonań i definicji determinują konkretną sekwencję klatek rzeczywistości wirtualnej, które „otrzymujemy”, tj. wybieramy z nieskończoności nieruchomych i statycznych klatek (z matrycy) na potrzeby naszej konkretnej projekcji rzeczywistości (wewnątrz matrycy). Gdybyśmy zmienili poziom wibracji naszych definicji i przekonań, natychmiast zamanifestowalibyśmy inną sekwencję ram i projektowali inną „rzeczywistość”, która byłaby bardziej zgodna z tym, co mówimy, że wolimy. Przemieszczanie się pomiędzy ramami rzeczywistości wirtualnej odbywa się automatycznie, nie możemy go zatrzymać.

Wszystkie wersje nas już istnieją. Są one osadzane w ramkach wraz z odpowiednim otoczeniem, tłem i wersjami innych „graczy” (w razie potrzeby). Dzięki poziomowi wibracji naszych definicji i przekonań tworzymy sekwencję określonych ram. Mogą to być ramy pokazujące nasze zabójcze wersje (i odpowiednie środowisko) lub ramy, w których jesteśmy pozycjonowani w celu prezentowania nas jako „świętych”. I wszystko pomiędzy. Przesuwając, „aktywujemy” wersje, tworząc w ten sposób iluzję czasu i ruchu na drodze do naszego konkretnego doświadczenia. W tym wszystkim chodzi o doświadczenie. Tylko doświadczenie jest prawdziwe. Reszta jest projekcją naszej świadomości.